بسم الله الرحمن الرحیم

سلام

باتوام ،با تو ای کهنه همسنگرم

با توئی که در نیمه شبهای دلنشین دوکوهه

در میان طراوت جوانان خالص بی غش

چنان مشغول راز ونیاز با خدایت بودی

انگار که جز او هیچ کس وچیزی نمیدیدی

منم ای کهنه دوست بی ریای دوکوهه

میشناسی مرا؟؟

ما با هم یک چیز را خوب بیاد داشتیم ...

عطر غریب خاک ورایحه نماز شب وگریزان از ریا

یادش بخیر ویادت بخیر چه بودیم وچه شدیم وچه هستیم...

دوکوهه؟تو چه ؟ هنوز ما وآنها را بیاد داری؟؟؟نور ماه نیمه شب را چطور؟؟؟

دوکوهه ...دوکوهه ...دوکوهه.... اشکهای سوزان بچه ها را چطور؟

اشک پنهان همرزمان شهید در میدان صبحگاهت درنیمه های شب را؟؟

دوکوهه تو شاهد باش ما ومن همان ماندیم ...اما فلانی چرا؟؟؟؟

کدامین لحظه جام غفلت فراموشی سرکشید که ....

اینهمه یاد وخاطره را امروز نه میبیند ونه میشناسد......

آی دوکوهه   دوکوهه   دوکوهه  دلم سخت گرفته است

انگار باز بیاد زیباترین ایام خوش جوانی اش در اتاقهای عریانت افتاده

انگار که یاد همتها...باکریها...چراغیها...لشگر 27

یاد بچه های مالک وعمار وذوالفقار

یاد گردان کمیل ومیثم و...یاد دوست افتاده است

دوکوهه توشاهد باش که خوب درد تنهایی را حس نموده ای!!

کسی چه میداند شاید ...غوغای رزم شبانه وخشم شب و فریاد بچه ها باز هم طنین افکند

شاید شاید ........از این تنهایی ما را برهانند شاید.